Listen Now

Αφού φτάσαμε τα 10 επεισόδια, ηχήστε τις βουβουζέλες. Επετειακό, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ επεισόδιο και μάλιστα το τελευταίο για το 2020 (εκτός απροόπτου) οπότε ποιος καλύτερος τρόπος να το γιορτάσουμε από το να καταπιαστούμε με μια ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ταινία; Και αυτή, μιας και παραμένουμε Κορέα δε θα μπορούσε να είναι άλλη από τα Οσκαρικά/Καννικά/Φεστιβαλικά εν γένει Παράσιτα του Bong Joon Ho. Κοινωνικά σχόλια, αντικαπιταλιστικά μηνύματα, ροδάκινα, Ram-don, σκοτεινά μυστικά και όλα τόσο οργανικά δεμένα μεταξύ των που είναι να απορείς. Οπότε ξανακαθίστε γύρω από το τραπέζι, βάλτε ακουστικά και ας θυμηθούμε τι πραγματικά είναι αυτό που κάνει την εν λόγω ταινία ένα αριστούργημα.

Ένατο επεισόδιο, καραντινάτο και η Κορέα καλά κρατεί. Λίγο πριν τη συμπλήρωση της δεκάδας, θυμόμαστε μια ταινία η οποία ναι μεν μας είχε ανατσουτσουριάσει αλλά ταυτόχρονα μας γέννησε και πολλά ερωτηματικά τα οποία ακόμα και σήμερα μάλλον δεν έχουν εξαφανιστεί πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Κυριολεκτικά, μας κοιτάνε περίεργα στο δρόμο και ρωτάνε που πάμε κομμωτήριο για να πετύχουμε τέτοια κουπ και άντε να τους εξηγήσεις μετά. Μια δαιμονική πανδημία σε ένα απομονωμένο χωριό της Κορέας γίνεται ο πρωταγωνιστής σε ένα γαϊτανάκι αιματοχυσίας και ένας απλός, καθημερινός αστυνομικός αναγκάζεται να τη διερευνήσει περαιτέρω. Όχι τίποτα άλλο, η μικρή του κόρη δείχνει να καταλαμβάνεται από κάτι που δείχνει να σχετίζεται με τα γεγονότα, οπότε ΜΑΛΛΟΝ πρέπει να κινηθεί αν θέλει το καλό της. Το τι θα ανακαλύψει, είναι αρκετά περίπλοκο. Όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για εμάς που ντάξει, ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι τώρα, δεν είναι πράματα αυτά, αλλά ναι, ταινιάρα, δείτε την και τα σχετικά.

Κάνουμε ένα διάλειμμα από στραγγαλιστές, φαντάσματα, τρόμους, πλάκες και χωρατά για να προβληματιστούμε σε σχέση με την πραγματικότητα. Και ενώ οι δρόμοι παραμένουν καραντινικώς άδειοι, πάμε Νότια Κορέα για να δούμε ένα ανθρωποκυνηγητό που φανερώνει τις ανεπάρκειες του συστήματος δικαιοσύνης. Αγωνία, αρρώστια, ανατροπές και όλα αυτά θα είχαν πολύ μικρότερη έκταση αν κάποιος είχε κάνει σωστά τη δουλειά του. Μην τυχόν και νομίσετε ότι εμπνέομαι από την επικαιρότητα, ουδεμία σχέση έχει η κριτική της ταινίας με την ανικανότητα και μονόπλευρη δράση της αστυνομίας της ταινίας με αυτή της πραγματικότητας του 2020. Καμία όμως. Ντάξει, μπορεί λίγη. Ή μάλλον απόλυτη, ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ.

Η καραντίνα καλά κρατεί, οι δρόμοι είναι άδειοι, παραλληλισμοί με Silent Hill δεκτοί για τους πιο ευφάνταστους και υπερβολικούς αλλά δείτε και τα θετικά: δεν κινδυνεύετε από την επίθεση ενός στραγγαλιστή, γυμνού και πασαλειμμένου με λίπη. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζετε γιατί ΙΣΩΣ σας κάνει πιο εύκολη λεία η διαμονή εντός σπιτιού. Όχι ότι θέλω να σας πανικοβάλλω αλλά ένα 7 για Αποφυγή Σουρεαλιστικού Σίριαλ Κίλλερ θα το έστελνα. Στο έβδομο επεισόδιο του τιμημένου πόδκαστ καταπιανόμαστε με την πιο ΤΙΠΟΤΑ ταινία που κόσμησε τον κινηματογράφο τη δεκαετία των τενζ. Ένα ΤΙΠΟΤΑ από επιλογή και όχι από σύμπτωση που ως πόδκαστ που διαλαλεί το ότι καταπιάνεται με ανοησίες είναι ΚΑΘΗΚΟΝ του να το τιμήσει όπως του αρμόζει. Γράσα, ντίσκο, πατρικά πρότυπα, ανεκδιήγητο σάουντραξ, κοπιάστε.

Γνωριμία με μας, λίγα λόγια για το elevate, και λίγο για την επικαιρότητα του lockdown

Τρίτο (και μάλλον προσωρινά τελευταίο) σπούκι επεισόδιο κατά σειρά και αυτή τη φορά ξαναπιάνουμε τα τζόιστικς να ανάψουμε τα Ατάρι, να χαζέψουμε πίξελς με την τρελοπαρέα. Τρομακτική καραντίνα στον κόσμο, τρομακτική η πραγματικότητα στο ορεινό χωριό της Hanuda, σπαρταριστές οι περιπέτειες των πρωταγωνιστών που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα σκανταλιάρικα πλάσματα που κατοικούν στο χωριό. Ε ΡΕ ΠΛΑΚΕΣ σας ακούω να λέτε και έχετε απόλυτο δίκιο. Ένα διαμάντι του horror gaming αποσπασματικό και φιλόδοξο που έχει αφήσει το στίγμα του και εμάς να περιμένουμε για μια συνέχειά του. Αλλά πρώτα και κύρια να επανέλθει η καθημερινότητα σε λιγότερο τρομολάγνους ρυθμούς. Μείνετε ασφαλείς και κάποια στιγμή ίσως δούμε συνέχεια και σε αυτό και σε πολλά άλλα βιντεοπαιχνίδια. Αλλά μέχρι τότε, πραγματικά, μείνετε ασφαλείς.

Στο τέταρτο επεισόδιο της σειράς «προοδευτικά ορόσημα» συνομιλούμε με τη Μαρία Μπουτζέτη, Διδάκτορα Πολιτικής Επικοινωνίας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, αναζητώντας απαντήσεις για το πώς διαμορφώνεται η πολιτική επικοινωνία στην εποχή των κοινωνικών δικτύων και της κρίσης των παραδοσιακών Μέσων, διερευνώντας παράλληλα αν και κατά πόσο μπορεί να έχει διακριτά προοδευτικά χαρακτηριστικά.

Επιμένουμε σε κλίμα τρομαχτικό αλλά επειδή σεβόμαστε τους ακροατές μας που δε θέλουν να επενδύσουν και πάρα πολύ χρόνο για να τσιρίξουν, επιλέγουμε μια σειρά από σφηνάκια που ΚΑΙ τα πίνεις ΚΑΙ γίνεσαι λιάρδα ΚΑΙ δε διατρέχεις κίνδυνο σε αλκοτέστ. Γιατί είναι τρόμου και όχι αλκοόλ. Γιατί τώρα με κλειστά μπαρ που να βρεις να πιείς πέντε λευκά; Τι καθόμαστε και ξύνουμε πληγές τώρα; Yamishibai λοιπόν. Μια σειρά που ξεκίνησε το 2013 και κάθε χρόνο με 13 επεισόδια ήταν εκεί για να κρατάει συντροφιά και εν τέλει να λέγαμε «και δεν έμενα μόνος ρε παιδάκι μου;». Σκοτεινές αφηγήσεις, περίεργα τέρατα, κατάρες, μαντάρες, ό,τι μπορεί να ζητάτε Τρίτη απόγιομα ενώ ο κόσμος καίγεται.

Στο χωριό μας δεν είχαμε Χάλογουιν. Ή μάλλον είχαμε κάτι Αμερικάνους οπότε μπορεί και να είχαμε. Δεν ξέρω, ήμουνα μικρός. Ωστόσο τώρα μπορεί να έχουμε Χάλογουιν στας Αθήνας, αλλά έχουμε και μέτρα που μας αποτρέπουν από το να γιορτάσουμε, οπότε τη βγάζουμε εντός, πιτζαμάτα και με ταινίες. Και δεδομένης της απομόνωσης της πανδημίας, ποια καλύτερη αφορμή για να μιλήσουμε για το αριστούργημα του Kiyoshi Kurosawa, το οποίο ξεκινάει με φαντάσματα και dial-up internet για να καταλήξει ένα δοκίμιο σχετικά με τη μοναξιά και την κατάθλιψη; Ναι, δε μας αρέσει να περνάμε καλά σε αυτό το πόντκαστ αλλά πότε ισχυριστήκαμε το αντίθετο; Αυτομαστιγωθείτε μαζί μας λοιπόν και καλό Χάλογουιν να έχουμε.

Αφήνουμε προσωρινά το σελιλόιντ για να πιάσουμε τα χειριστήρια. Γιατί όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, μας αρέσει να βλέπουμε τη δράση να εκτυλίσσεται, αλλά λατρεύουμε να συμμετέχουμε και σε αυτήν. Δηλαδή στα βιντεοπαιχνίδια, όχι από κοντά γιατί ενδέχεται με σπαθιά και λοιπά να βγει κάνα μάτι και άντε μετά να τρέχουμε και να ρωτάνε στα επείγοντα «πως το πάθατε;». Τι να τους απαντήσεις; Από σπαθί; Ή που θα σε πουν μαντράχαλο που παίζεις με σπαθιά ή που θα φωνάξουν την αστυνομία και θα μπεις μέσα για οπλοκατοχή. Στο νέο επεισόδιο καταπιανόμαστε με το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ που βγήκε το 2020 και σύσσωμη η gaming κοινότητα γύρισε τα κεφάλια της προς το μέρος του, το Ghost of Tsushima. Κατάνες (It means Japanese Sword όπως λέει και το Samurai Cop), νίντζα, σαμουράι, φωτιές, Μογγόλοι, 13ος Αιώνας και όλα αυτά πλαισιωμένα από τη φωνή του Zoro από το One Piece. Έ ναι, προφανώς και θα μιλούσαμε γι’ αυτό.

Στο πρώτο podcast της σειράς "Το Περιβάλλον", που ασχολείται με θέματα πολιτικής, πολιτισμού, οικονομίας, σχέσεων ανθρώπου με πόρους και άλλα πολλά, ξεκαθαρίζουμε τη σχέση μας με τις φυλές όσων μιλούν για το περιβάλλον και την οικολογία. Ορίζουμε τι είναι οικολογία της ανίας, της μανίας και της ουσίας και βάζουμε τη δική μας παρουσία σε αυτό το μικρό "σύμπαν". Τα πιο ζουμερά, θα έρθουν αργότερα, στα επόμενα.

Στο τρίτο επεισόδιο της σειράς podcast προοδευτικά ορόσημα με συνομιλήτρια την οικονομολόγο και πρώην Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας Κατερίνα Διαμαντοπούλου, συζητάμε ποιες θα μπορούσαν να είναι οι σύγχρονες προοδευτικές επιλογές στην οικονομία για την καταπολέμηση των ανισοτήτων και τη βιώσιμη ανάπτυξη.

Στο δεύτερο επεισόδιο αυτού του ΤΙΜΙΟΥ πόδκαστ παθαίνουμε Coleridge και πιάνουμε το αριστούργημα του Robert Eggers (ο οποίος προφέρεται Έγκερς και Ίγκερς κατά το δοκούν), «χύνοντας τα φασόλια» σχετικά με την πλοκή του. Μουστάκια, αστακοί, θαλασσοπούλια, γοργόνες και μάγκες γεμίζουν ένα ειδυλλιακό νησί, οι μποτίλιες με το ρούμι πηγαινοέρχονται σαν τα κατρούτσα σε ταβερνείο (και οι καυγάδες επίσης), τρυφερές εξομολογήσεις δίνουν και παίρνουν και κάπου εκεί φωλιάζει και μια μικρή, γλυκιά παράνοια. Spoilers ahead και να μην ξεχνάτε να βουρτσίζετε τα ξύλινα δόντια σας. Τώρα με Kolynos ή με Overlay, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.

Στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς podcast «προοδευτικά ορόσημα» με συνομιλητή τον καθηγητή αστικού σχεδιασμού και αστικής διακυβέρνησης στο Μητροπολιτικό Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ Άρη Καλαντίδη, επιχειρούμε να απαντήσουμε σε μια σειρά από ερωτήματα για το κατά πόσο μπορεί να υπάρξει προοδευτικός αστικός σχεδιασμός με στόχο την εφαρμογή πολιτικών κοινωνικής συνοχής, ένταξης και συμπερίληψης σε μια σειρά από θέματα όπως η διαχείριση του δημόσιου χώρου, η εξασφάλιση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου ποιότητας ζωής για τους κατοίκους των πόλεων και η ανάπτυξη ενός τοπικού μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης. Ένα πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει από αυτή την αναζήτηση είναι ότι κάθε προοδευτική παρέμβαση στον ιστό της πόλης οφείλει να έχει ως αφετηρία τη βελτίωση της καθημερινότητας των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και των γειτονιών που τις έχουν κάθε φορά περισσότερο ανάγκη. Όμως για να φτάσουμε να παρέμβουμε στην πόλη έχει σημασία πρώτα να την κατανοήσουμε. Μια προοδευτική προσέγγιση θα ήταν να γίνεται κατανοητό πως η πόλη είναι πάντα κατασκευασμένη μέσα από κοινωνικές σχέσεις (π.χ. τάξης, φύλου, προέλευσης) που δημιουργούντα και αναπροσαρμόζονται σε βάθος χρόνου. Αυτό όσο κοινότοπο και να ακούγεται γίνεται προφανές αν σκεφτούμε πόσο διαφορετικό ταξικό πρόσημο έχουν μεταξύ τους οι διάφορες γειτονιές της πόλης και πόσο υποεκπροσωπούνται όσοι έχουν περισσότερο ανάγκη των παρεμβάσεων για τη βελτίωση της ζωής τους. Μόνος διαβάζοντας την πόλη από κάτω, από το δρόμο, τα δημόσια μέσα μεταφοράς, το μαγαζί και όχι από τους αφηρημένος χάρτες των πολεοδόμων, προκύπτουν ξεκάθαρα οι ανάγκες των κατοίκων της πόλης. Αυτή η προσγειωμένη ματιά μας επιτρέπει να διαβάζουμε την πόλη διαφορετικά και να παρεμβαίνουμε με τρόπο πιο άμεσο και αποτελεσματικό για την επίλυση των προβλημάτων της καθημερινότητας των κατοίκων που το έχουν περισσότερο ανάγκη. Παράλληλα ο ψηφιακός μετασχηματισμός των πόλεων δίνει τη δυνατότητα για συνεχή βελτίωση των αστικών υπηρεσιών με την παροχή χρήσιμων δεδομένων που προκύπτουν από τις μετρήσιμες ανάγκες και τις συνήθειες των κατοίκων της πόλης. Σε αυτό το πλαίσιο αναδεικνύεται ως απόλυτη προτεραιότητα η αναβάθμιση των δημόσιων μέσων μεταφοράς, η βελτίωση της ασφάλειας στις γειτονιές - κυρίως σε επίπεδο πρόληψης ώστε μεταξύ άλλων να μη δημιουργείται έδαφος για εγκληματικές και αντιδημοκρατικές δράσεις και τη δημιουργία ενός φιλικού πλαισίου για την ανάπτυξη ενός βιώσιμου μοντέλου επιχειρηματικότητας. Στην προοδευτική αντίληψη για τον αστικό σχεδιασμό, το ζήτημα της συμμετοχής των κατοίκων στη λήψη των αποφάσεων είναι ταυτοτικό. Σε αυτό το πλαίσιο καθίσταται κεντρικό ζήτημα το θέμα των θεσμικών εργαλείων, δηλαδή του τρόπου με τον οποίο συμμετέχουν οι πολίτες στη λήψη των αποφάσεων. Η διαφάνεια, ο ανοιχτός διάλογος, η συνειδητή συμπεριληπτικότητα, η προσβασιμότητα στις συμμετοχικές διαδικασίες πρέπει να είναι στο κεντρικό πυρήνα κάθε προοδευτικής πολιτικής για την τοπική αυτοδιοίκηση. Προς την κατεύθυνση αυτή, αναζητείται ισορροπία ανάμεσα στο ρόλο των εκλεγμένων αντιπροσώπων, των φορέων/συλλογικοτήτων της κοινωνίας των πολιτών και των θεσμοθετημένων επιτροπών διαβούλευσης. Ο τρόπος συνομιλίας αυτών των τριών κατηγοριών εκπροσώπησης χαρακτηρίζει την προοδευτική αντίληψη για την διακυβέρνηση της πόλης. Τέλος είναι εξαιρετικά σημαντικό να επιμείνουμε στη χρήση του προοδευτικού λόγου που δεν στιγματίζει γειτονιές και περιοχές βάσει παρωχημένων αντιλήψεων και διαχωριστικών γραμμών. Η προοδευτική αντίληψη οφείλει να προσεγγίζει την πόλη με τρόπο συνεκτικό και συμπεριληπτικό, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς, με επιμονή στο σεβασμό της αξιοπρέπειας και της προστασίας των δικαιωμάτων όλων των κατοίκων χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις.

Τι είναι πραγματικά προοδευτικό στις μέρες μας και πώς τοποθετούνται οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική, απέναντι στα μεγάλα επίδικα της εποχής μας είναι το κεντρικό θέμα της συζήτησης μεταξύ του Δημήτρη Αγανίδη και του Χρήστου Λόλα σε αυτό το πρώτο επεισόδιο της σειράς. Το μεθοδολογικό εργαλείο, με την πολιτική έννοια του όρου για τον ορισμό της προόδου όπως προκύπτει μέσα από αυτή την πρώτη γενική συζήτηση, είναι πως προοδευτικό είναι οτιδήποτε επιφέρει μια μικρή ή μεγάλη αλλαγή προς το καλύτερο προς όφελος αυτών που την έχουν περισσότερο ανάγκη. Με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζεται η κοινωνική συνοχή και η σταθερότητα της κοινωνίας όπου δίνεται η δυνατότητα να ευημερούν οι πολίτες μην αφήνοντας κανέναν στο περιθώριο της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Η πρόοδος είναι μια πορεία προς την τελική εξαφάνιση των ανισοτήτων και προϋπόθεση για την οικονομική ανάπτυξη, την εξασφάλιση της ισότητας και της ειρηνικής συνύπαρξης. Στα επόμενα επεισόδια θα συζητηθούν πιο συγκεκριμένα θέματα όπως τι είναι σήμερα προοδευτικό στην οικονομία, την εκπαίδευση, τους θεσμούς, τη διαχείριση των φυσικών πόρων, την προστασία του περιβάλλοντος, την εξέλιξη της τεχνολογίας, την ευρωπαϊκή ένωση, τις διεθνείς σχέσεις και τις εκλογές στις ΗΠΑ

Στο τρακαρισμένο πρώτο επεισόδιο, καταπιανόμαστε με την ταινία του Kinji Fukasaku που αγαπάμε για το ότι μας άνοιξε τα μάτια σε τρυφερή ηλικία σε έναν άλλον κινηματογράφο. Έστω κι αν πλέον υποψιαζόμαστε πως αν δεν ήταν αυτή, παιχνίδια σαν το Fortnite δε θα υπήρχαν. Οπότε ας κάνουμε τα στραβά μάτια και ας ενδώσουμε στην αγάπη μας γι’ αυτήν. Με τρακ μεν, αλλά αγάπη δε.