Listen Now

Op 11 september 2001 -jawel, 9/11- verscheen ‘Birthmarks’, het derde album van Ozark Henry. Die datum was op zijn zachtst gezegd niet de beste keuze voor een flitsende start. Het album was bovendien al ontstaan uit een andere gebeurtenis die evengoed het einde van zijn carrière had kunnen betekenen. Maar alles kwam goed, ‘Birthmarks’ markeerde de échte start van het succes voor Ozark Henry, en dat komt niet in het minst door ‘Sweet Instigator’, een liedje voor zijn muze en voor zijn muziek.

In 2015 maakte The Me in You hun tweede album. Dat deden ze niet in een studio maar gewoon thuis, op aanraden van hun producer Gaëtan Vandewoude van Isbells. Dat was een goeie zet, want het maakte van dat album een pareltje en het kreeg een heel eigen geluid mee. Dat hoor je misschien wel het beste in 'Winter', het lied dat aan bod komt in deze episode van Mastertrack.

In 1998 bracht Zita Swoon een album uit: I Paint Pictures on a Wedding Dress. Een mooie lange albumtitel, die bijna een verhaal op zich is, en dat geldt ook voor de song My Bond with You and Your Planet: Disco! Stef en zijn toenmalige band trokken naar New Orleans voor de opnames van het album, om er te werken met producer Malcolm Burn. Die producer voegde op een avond zonder medeweten van de band een boel samples toe aan Disco! en maakte er een unieke song van. De rest is geschiedenis.

Peter Revalk en Wim Tops hebben als Wizards of Ooze in vijf jaar tijd drie platen gemaakt: The Dipster in 1994, Bambee! in 1996 en Almost... Bikini in 1999. Het werd destijds Acid Jazz genoemd, maar het gaat veel verder terug dan dat. Hun drie platen zijn nu, in 2017, opnieuw verschenen op vinyl, samen met een EP waar demo's en outtakes op staan. Oozology heet die verzamelbox, en ze is de perfecte aanleiding om met Peter en Wim over de Wizards te praten.

In 2010 verscheen 'Synrise', het tweede album van de Kortrijkse band Goose. Met die tweede zetten ze zichzelf definitief op de kaart, vier jaar na hun debuutplaat, én acht jaar na hun overwinning op de Rock Rally. Het was vooral de single 'Words' die hen succes opleverde, maar vandaag is het titelnummer van het album 'Synrise' dé song waar iedereen zit op te wachten tijdens de Goose-concerten.

In 2013 verscheen het tweede album van Marble Sounds, 'Dear me, look up', en het scheelde niet veel of ze was verschenen zonder 'Leave a light on' erop. Het was helemaal niet de bedoeling dat het nummer geschreven zou worden, "per ongeluk, toevallig ontstaan" zegt Pieter Van Dessel daarover, een eenvoudig pianoriedeltje dat er plots was.

In 2000 verscheen 'The Magnificent Tree', het derde album van Hooverphonic. Het is de plek waar 'Jackie Cane' voor het eerst een verschijning maakt. Jackie was een getalenteerde zangeres die ten onder ging aan haar succes en de vele verleidingen die dat meebracht, het verhaal is zo tragisch dat Hooverphonic er twee jaar later een hele themaplaat aan zou wijden. Fictie, jawel, maar dat heeft Jackie Cane niet tegengehouden om een plek in ons collectief geheugen te veroveren.

Frederik Sioen is 15 jaar bezig als muzikant, een feestelijk jubileum dat hij viert met 'Too good to be true', een verzamel-cd en een reeks concerten met special guests. Eén van Sioens eerste singles was 'Cruisin', verschenen in 2003 en in datzelfde jaar ook terug te vinden op zijn eerste album 'See You Naked'. Pieter-Jan De Smet was de producer, Renaud Ghilbert speelde het typerende viooltje, en een Koreaanse reclamespot lanceerde een hele Oost-Aziatische parallelcarrière. Verhalen genoeg?

In 1992 bracht Noordkaap hun tweede album uit. Hun debuut was met grote middelen opgenomen na hun winst in de zevende Rock Rally in 1990. Noordkaap voelde destijds overigens ook de druk van Gorky. Luc De Vos en de zijnen hadden op dezelfde Rock Rally de derde plaats gehaald, maar hun debuutalbum was van een zodanige klasse in het genre van de Nederlandstalige rock, dat Noordkaap "een tandje moest bijsteken".

Hannelore Bedert schreef in 2012 een liedje op vraag van Radio 1, in een radioreeks die Kleur in E-mineur heette. Een nieuw lied, geïnspireerd door kunst, dat was de opdracht Hannelore schreef over een schilderij, maar meteen ook over het verdriet voor haar doodzieke nicht Catherine. Het resultaat was een goudeerlijke song die het universele gevoel van gemis perfect wist te vatten.

Begin jaren '80 zitten Ludo Mariman en zijn medebandleden van The Kids in de opnamestudio, waar ze als tussendoortje nog snel een extra liedje opnemen dat Ludo net had geschreven. De rest is geschiedenis, want 'There Will Be No Next Time' mag je intussen als erfgoed beschouwen. Het is een van de meest iconische nummers in de geschiedenis van de belpop, en tot vandaag hoor je het bijna wekelijks ergens opduiken, is het niet op de radio dan wordt het wel gedraaid op een of ander feestje.

Daan heeft veel watertjes doorzwommen, en dat is wellicht een understatement. In 2004 bracht hij het album "Victory" uit, met daarop ook een instrumentaal housenummer dat inmiddels is uitgeroeid tot een klassieker. "Housewife" ontstond in twee bewegingen: als een bestelling voor gebruik in een theatervoorstelling en voordien als experiment op een goedkope Realistic Synthesizer die Daan voor geen geld op de kop tikte op een openbare verkoop.

In 1995 verscheen "Paradise In Me", de plaat waarmee K's Choice definitief doorbrak. Succes alom, in eigen land maar ook ver daarbuiten, tot in de VS toe, waar "Not An Addict" doorstootte tot in de top 5 van de Billboard Alternative Songshitlijst. Niet evident. Ruim een minuut te lang om een radiosingle te zijn, en allesbehalve vrolijk, met een tekst over drugverslaving. Daar heeft Sarah overigens nooit mee te maken gehad, maar toch is het een heel persoonlijke song voor haar.

Mathijs Bertel speelt al meer dan tien jaar in zijn muzikale speeltuin die Ansatz der Maschine heet. Intussen is het een echte liveband geworden, en ze klinken misschien elektronisch, maar de meeste van hun liedjes zijn organische werkstukjes vol zelfgemaakte analoge geluiden. 'Burning Fuel' is het openingsnummer van hun album 'Tattooed Body Blues' (2016), met een mooie gastrol voor de stem van Nathalie Delcroix.

SX is de band van Stefanie Callebaut en Benjamin Desmet. Ze begonnen in 2009, hun debuutalbum verscheen in 2012, en er is een EP waarop je ook het wonderlijke nummer 'Shimona' terugvindt. Superlatieven? Jazeker, want de gelaagdheid van de muziek en het creatieve gebruik van allerlei geluiden geeft SX een uniek eigen geluid. En Stefanie en Ben gaan altijd een paar stappen verder, want ook hun artwork, de kledij, de video's ... alles wat ze doen maakt deel uit van een zelfgecreëerd SX-universum.

Raf en Mich Walschaerts, de broers achter Kommil Foo, brachten in 2002 'Lof Der Waanzin' uit, het album waarop de song 'Ruimtevaarder' staat. Het was toen een kleine onopvallende song, maar nu is het uitgegroeid tot een meesterlijke klassieker. Niet autobiografisch maar wel persoonlijk. En geïnspireerd door Raymond van het Groenewoud.

Douglas Firs is een Gentse indie band rond Gertjan Van Hellemont. Op hun tweede album "The Long Answer Is No" staat "Don't Buy The House", een heerlijk rockende song waarin Gertjan zich kwaad maakt op verkeerde keuzes, muzikaal geïnspireerd door The Beatles, The Velvet Underground en Michael Jackson.

Aan het eind van de jaren '70 schreven Harry Woods en Theo Van Hemelrijk een liedje dat "Law of the Land" heette, en het was dat liedje dat de basis zou vormen voor "Suspicion". Er waren nochtans genoeg toevalligheden met grote impact, zoals een Engelse producer met een voorliefde voor Michael Jackson, opnamestudio's in Keulen en Londen en een nieuwe drumpartij na een personeelswissel. Theo Van Hemelrijk heeft een doos vol banden zodat we de geschiedenis van Suspicion kunnen laten horen.

Will Tura schreef "Eenzaam Zonder Jou" in 1962. Op een bierkaartje. Een bierkaartje dat door zijn moeder nét op tijd werd gered van de wasmachine. Dat was dus bijna slecht afgelopen. Alhoewel, als Will een melodie in zijn hoofd krijgt dan gaat die er nooit meer uit, dus het was wellicht toch goed gekomen.

In 2010 verscheen "Applause", het debuutalbum van de Kortrijkse band Balthazar. Het album opent met de song "Fifteen Floors", voor die tijd een redelijk atypische song voor een Belgische band. Het was een periode waarin er veel gitaarbandjes bezig waren, en daartussen verscheen er plots een band die een hiphop-beat combineerde met trombone en een heerlijke piano-riff. Jinte Deprez en Maarten Devoldere vertellen over het ontstaan van "Fifteen Floors"