Listen Now

Aflevering 5: De Waddenpier Bij hoogwater verdwijnen dit soort piertjes voor een groot deel onder water. Wat overblijft wordt door de vogels als rustplaats gebruikt. Bij laagwater vormt het een pad, een lichaam dat enige stevigheid biedt in de moddervlakte. Hier kunnen we het slijk in alle rust beluisteren. De volgende dag, bij laagwater komen we terug. We geven het lichaam oren: we leggen aan iedere zijde een microfoon. Later luisteren we. We verbazen ons over het geluid dat voortdurend doorgaat. Eerst klinkt het als een zacht gesmak, later meer een knetterend vuurtje. Steeds beter herkennen we de ruimte: een vlakte doorsneden door een pier. Was het niet Mondriaan die één van zijn eerste abstracte schilderijen noemde: Pier en Oceaan? Die compositie horen we nu. Een zee van ruimte, en toch begrensd. In de verte geblaat en een maaier die de randen langs dijkhekjes en trappen even doet, daar waar de schapen het gras laten groeien. Het is met geluiden eigenlijk altijd net alsof ze érgens zijn, maar eigenlijk reizen ze de hele tijd. Het geluid vaart. ______ Episode 5: The pier at the mudflats At high tide, this type of pier largely disappears underwater. What remains is used by the birds as a resting place. At low tide, it forms a path, a body that provides some strength in the mudflats. Here we can listen to the dirt in peace and quiet. The next day, at low tide, we come back. We provide the body with ears: at each side, we place a microphone. Later on, we listen. We are marveled by the sound that never stops. First, it sounds like a soft smack, later more like a crackling fire. We understand the space better and better: a plain intersected by a pier. Wasn't it Mondriaan who called one of his first abstract paintings: Pier and Ocean? We hear that composition now—a sea of space, and yet restricted. In the distance, a bleating sound. A machine is mowing the edges besides dike gates and stairs, where the sheep leave the grass to grow.

Aflevering 4 Het Babyduintje. We zagen dit duintje waar helmgras op groeide. Eerst wilden we een container gebruiken maar daar kwamen we op terug. Het werd dit baby-duintje. We gaven het twee oren door aan iedere kant een microfoon neer te leggen. Later luisteren we. In de verte raast de branding onze oren binnen. Eerst als brei, als pap zonder krenten. Steeds beter herkennen we de deining in de uniforme massa, daarna de kleinere geluiden die zich daaronder schuilhouden. Het helmgras dat wuift in de wind. Een zeetje in zichzelf. In de verte soms een vogel, in ieder geval scholeksters. Verder gebeurt er eigenlijk niet behalve dat de de ruimte steeds groter lijkt te worden. Het is met geluiden eigenlijk altijd net alsof ze érgens zijn, maar eigenlijk reizen ze de hele tijd. Het geluid vaart. ______ Episode 4 The Baby Dune. We saw this little dune on which marram grass grew. At first, we wanted to use a garbage-container, but we had second thoughts. It had to be this baby dune. We gave it two ears by inserting a microphone on each side. Later on, we listen. In the distance, the surf rages into our ears. First as brew, as porridge without raisins. Increasingly we recognize monumental structures in the uniform mass, then the smaller ones first hidden. The marram grass swaying in the wind. A sea in itself. In the distance some birds, at least oystercatchers. Nothing else happens besides the space that seems to get wider and wider. With sounds, it's almost as if they are somewhere else, but in fact, they travel all the time—the sound sails.